AGAMME, co apoio de Fuco Buxán e de sinaturas de particulares, pide ao Presidente do Goberno central e ao Parlamento Europeo medidas para deter o xenocidio de Palestina.

AGAMME vén de facer entrega nos rexistros da Presidencia do Goberno central e da Comisión de Peticións do Parlamento Europeo o escrito que publicamos a continuación:

DEREITO INTERNACIONAL HUMANITARIO

Convenio de Xenebra relativo á protección debida ás personas civís en tempo de guerra, 1949.

Artículo 18 – III. Protección de los hospitales
En ninguna circunstancia, podrán ser objeto de ataques los hospitales civiles organizados para prestar asistencia a los heridos, a los enfermos, a los inválidos y a las parturientas; deberán ser siempre respetados y protegidos por las Partes en conflicto. (…)

Artículo 23 – Envíos de medicamentos, víveres y ropa
Cada una de las Altas Partes Contratantes permitirá (…) el libre paso de todo envío de víveres indispensables, de ropa y de tónicos reservados para los niños de menos de quince años y para las mujeres encintas o parturientas.

Artículo 50 – Niños
Con la colaboración de las autoridades nacionales y locales, la Potencia ocupante facilitará el buen funcionamiento de los establecimientos dedicados a la asistencia y a la educación de los niños. (…)
La Potencia ocupante no deberá entorpecer la aplicación de las medidas preferenciales que hayan podido ser adoptadas antes de la ocupación en favor de los niños menores de quince años, de las mujeres encintas y de las madres de niños menores de siete años, por lo que respecta a la nutrición, a la asistencia médica y a la protección contra los efectos de la guerra.

Artículo 89 – Alimentación
La ración alimentaria diaria de los internados será suficiente en cantidad, calidad y variedad para mantenerlos en buen estado de salud y para impedir trastornos por carencia de nutrición; (…)
Se les proporcionará suficiente agua potable. (…)
Las mujeres encintas y lactantes, así como los niños menores de quince años recibirán suplementos de alimentación proporcionados a sus necesidades fisiológicas.

Protocolo I adicional a los Convenios de Ginebra de 1949 relativo a la protección de las víctimas de los conflictos armados internacionales, 1977.

Artículo 8 – Terminología  
Para los efectos del presente Protocolo:
a) se entiende por heridos y enfermos (…) las parturientas,  los recién nacidos y  otras personas que puedan estar necesitadas de asistencia o cuidados médicos inmediatos, como los inválidos y las mujeres encintas, y  que se abstengan de todo acto de hostilidad;

_____________________________________

Dende o día 7 de outubro, momento en que comezan os bombardeos en Palestina por parte do Estado de Israel, en resposta ao atentado de Hamas, non deixou de aumentar o número de crianzas vítimas das bombas sionistas, que a día de hoxe supera xa a cifra de 4600 mortos e 9000 feridos. 

A poboación na Franxa de Gaza era, antes do inicio dos ataques, de dous millóns de habitantes e preto da metade eran menores de idade. Sabíase pois dende o comezo que se ía masacrar a toda esa poboación infantil e adolescente. Non é algo accidental senón unha masacre programada, aínda que se lle pretenda xustificar baixo a aparencia dunha operación de castigo e de persecución para a eliminación de Hamas (obxectivo imposible xa que os dirixentes de Hamas, como é sabido, non residen en Palestina).

A día de hoxe pouca é a resposta, tanto do mundo árabe como dos países occidentais, que denigre e condene estes feitos. Noutros momentos da Historia, tristes e tráxicos, ocorreu como agora que se permitiu a masacre dun pobo ante a mirada e coñecemento da poboación. A análise posterior describe estes feitos como un horror que nunca debeu ser permitido. Eu non vin, eu non estaba, eu non podía crer, son escusas febles. Se ocorreu foi porque se deixou facer. Por medo, por intereses, por desinterese ou complicidade. 

Cremos que neste momento tamén se está dando as costas a unha realidade terrible que afecta a un pobo, Palestina, que está sendo obxecto dun xenocidio. Non queremos mirar cara outro lado. Non máis dor, non máis fame, non máis morte.

–           Por iso denunciamos o que consideramos un crime de lesa humanidade, non só crimes de guerra, xa que o que está ocorrendo á vista de todo o mundo é o xenocidio dun pobo, a día de hoxe sen recoñecemento como estado e polo tanto sen un exército, debilitado e masacrado dende hai décadas. Un pobo que vivía antes do inicio dos bombardeos unha situación de asedio no que se restrinxía o uso da auga, a cantidade de alimentos que podían entrar en Gaza, no que se prohibía a exportación de produtos impedindo así o desenvolvemento económico da Franxa e levando ao pobo palestino a unhas cifras de desemprego do 50% da poboación activa.
Non é guerra, é un exterminio.

–           Denunciamos tamén a política de apartheid que Israel impón en Cisxordania e os crimes que se están a cometer por parte de colonos sen que as autoridades israelís fagan nada para evitalo.

–           As estratexias de deshumanización do pobo palestino dentro de Israel e nos territorios ocupados, onde son tratados como “animais humanos”, conseguindo así que a poboación israelí acepte os ataques e evitando calquera resposta en contra.

–           A inacción por parte das nacións europeas, sentíndonos directamente implicadas  pola deixación de funcións dos gobernos e das institucións europeas que desoen as voces dos millóns de persoas que saen ás rúas a protestar, amosando a súa dor e indignación e sumíndoas por tanto na maior das impotencias, que é ver como se asasina impunemente a unha poboación civil inocente.

–           A expulsión de territorio baixo dominio israelí de traballadores e traballadoras palestinas cara a Gaza onde as posibilidades de supervivencia son cada día peores.

–           A masiva destrución de infraestruturas viarias, hospitais, escolas, vivendas, coa fin de que o pobo palestino non teña ningún lugar a onde regresar.

–           Denunciamos con especial contundencia a guerra infanticida iniciada por Israel, que non ten outro obxectivo máis que acabar con toda posibilidade de supervivencia do pobo palestino. Israel está a conculcar o dereito internacional en materia de infancia. Arredor do 50% das persoas falecidas durante os bombardeos e operacións terrestres son menores de idade. Israel destruíu hospitais, incluídos aqueles nos que estaban operativas unidades neonatais e obstétricas. Deste xeito négase asistencia médica ás crianzas, con tráxicas consecuencias para os bebés prematuros ou que precisen coidados nos primeiros momentos de vida e con evidentes consecuencias tamén para as mulleres que teñan complicacións durante o parto. Auga, alimentos, enerxía , menciñas, roupa son negados cada día polo estado israelí, negando así tamén os dereitos básicos das persoas menores de idade en conflitos armados. Trátase de crimes de guerra, segundo o Dereito Internacional Humanitario. 

O goberno español e o resto de estados europeos, así como as institucións europeas teñen capacidade de acción, tanto dende o punto de vista económico como político e diplomático como en canto aos deberes de asistencia humanitaria. A poboación esiximos que estas vías se poñan en marcha coa fin de deter o xenocidio, levar aos responsables dos crimes de lesa humanidade e crimes de guerra ante a xustiza e iniciar o labor de reparación, en base ao dereito internacional, do pobo palestino. 

Por todo isto instamos ao Goberno de España e ao Parlamento Europeo a adoptar as medidas necesarias coa fin de:

–           Suspender relacións diplomáticas co estado de Israel.
–           Suspender os intercambios comerciais con Israel.
–           Suspender os proxectos de investigación universitaria en colaboración con universidades sionistas.
–           O recoñecemento institucional do xenocidio cometido por Israel contra o pobo palestino.
–           Instar á Corte Penal Internacional a investigar os crimes cometidos contra o pobo de Palestina por parte do estado de Israel.

24 de novembro de 2023

 

Xustiza para Silvia Aquiles e os seus fillos.

TEXTO EN GALEGO

O pasado luns 15 de maio celebrouse na Cidade da Xustiza de Barcelona a vista na que se xulgaba a Silvia Aquiles por subtracción de menores. Os feitos dos que partía a denuncia producíranse en 2020 debido ao que o xulgado considera como unha dilación de 14 días na entrega dos fillos para o cumprimento da sentenza xudicial, se ben a nai alega que o que se retrasou foi a notificación, que a ela lle chega un día antes de acudir cos seus fillos ao xulgado para efectuar a devandita entrega. Con anterioridade, Aquiles presentara sendas denuncias por abusos sexuais cometidos contra o seu filla e o seu fillo presuntamente polo proxenitor. A pesar disto, e tras acusar á nai de alienar aos seus fillos, o xulgado do civil modifica o réxime de custodia a favor do pai. Estes eran os feitos que se xulgaban o pasado luns e por eles, durante a vista, a acusación particular pediu unha pena de prisión de 5 anos para Silvia Aquiles, o Ministerio Fiscal de 2 anos.

Ao respecto, pola nosa parte puntualizamos que, en cumprimento do principio de mínima intervención do dereito penal, tendo en conta que a situación se resolve no momento en que se efectúa a entrega, incluso no caso de que a dilación se tivese producido, cousa que a nai nega, a denuncia nunca debeu prosperar. Así o establece la xurisprudencia do Tribunal Supremo, especialmente en procedementos de familia. Entendemos pois que se trata unha vez máis dun procedemento que busca un castigo exemplar contra unha madre á que se aplicara a teoría fraudulenta da síndrome de alienación parental.

Dende hai máis dunha década, entidades sociais e expertas en dereitos de infancia e de loita contra a violencia de xénero e contra a violencia sexual na infancia vimos facendo fincapé nas fallas do sistema xudicial á hora de investigar delitos sexuais e de violencia de xénero. Vimos advertido que a xustiza española e os servizos que serven información aos xulgados exercen violencia institucional a través da fraudulenta síndrome de alienación parental contra as nais que denuncian e contra os seus fillos e fillas. A resposta que recibimos por parte dos poderes públicos foi e segue sendo insuficiente, de tal forma que seguimos vendo como as causas penais por este tipo de delitos fracasan nunhas proporcións insólitas, como se realizan coaccións para obrigar a nenos e nenas a manter contacto con proxenitores denunciados polas súas condutas violentas e en ocasións condenados por elo. Seguimos lendo informes que se basean na síndrome de alienación parental para xustificar o rexeitamento dos fillos e fillas cara aos seus pais e para botar por terra a credibilidade do testemuño de menores de idade, causando indefensión e xerando nos nenos e nenas desconfianza cara ao sistema que debería protexelos. Presenciamos as conclusións que se están extraendo estes días en relación ao caso Infancia Libre, que implican a cargos da Policía, a Xuíces e Fiscais. Lemos que a xustiza suíza vén de dar protección a unha nai española e aos seus dous fillos para evitar o risco que supoñería para eles regresar a España, dado que os tribunais españois desoíran a denuncia de abusos sexuais contra o proxenitor e estableceran un réxime de visitas, desatendendo así o deber de preservar o interese superior dos nenos.

Estanse producindo avances lentos, avances que de momento non se traducen nun mellor funcionamento das institucións pero que ol menos supoñen un recoñecemento formal da existencia desta problemática. A violencia institucional que supón a aplicación da sap foi recoñecida por instancias internacionais, estatais e, no caso de Cataluña, autonómicas. Convenio de Estambul, varias resolucións e informes de Nacións Unidas, o Parlamento Europeo na súa Resolución do 6 de outubro de 2021, o Pacto de Estado de Violencia de Xénero, en Cataluña la lei autonómica contra a violencia machista despois da súa modificación en decembro de 2020. O informe da Relatora Especial sobre violencia contra as mulleres e as nenas (Naciones Unidas) di ademais que esta forma de violencia institucional é una estratexia que utilizan os agresores para perpetuar a violencia e no relativo ao estado español recoñece que é o único país que o prohibe pero que non existen medidas de seguimento polo cal non está sendo efectivo este cambio da normativa.

Chegadas a este punto chamamos a atención sobre a falta de coherencia que amosa o aparato institucional no seu conxunto. Por unha parte recoñece que a sap é unha forma de violencia institucional (Llei del dret de les dones a eradicar la violència masclista, Pacto de Estado no seu punto 129, os informes e guías do Consello Xeral do Poder Xudicial, a Fiscalía de Violencia sobre a Muller a través das conclusións do seu XVII Seminario) ata o punto de prohibir o seu uso na Lei Orgánica de Protección Integral á Infancia e á Adolescencia fronte á Violencia de 2021. Por outra, persegue a nais que denunciaron abusos sexuais cara los seus fillos ou fillas ou violencia de xénero, acusándoas de desobediencia, de subtracción de menores e adopta medidas de limitación do contacto materno-filial na vía civil. O mesmo estado que di preocuparse pola vulnerabilidade das vítimas hostígaas durante anos (isto si que podería chamarse violencia vicaria, pois o agresor utiliza a xustiza para causar máis dano), exponas a situacións de cronificación da vitimización. O Estado non pode ser incongruente e este patrón de actuación que agora foi recoñecido e descrito por organismos autonómicos, estatais, e internacionais se por algo se define, ademais da súa violencia, é pola súa incongruencia respecto ao corpo normativo vixente.

O informe realizado pola Universidade Complutense de Madrid e pola Universidade Autónoma de Barcelona co título Violencia institucional contra las madres y la infancia. Aplicación del falso síndrome de alienación parental en España, desenvolve con profundidade o concepto de dilixencia debida, o deber do Estado de protexer os dereitos das vítimas e que, segundo os datos do estudo, estaría sendo desatendido de forma sistemática nos procedementos por abuso sexual incestuoso, sendo a sap unha das pezas clave para chegar a este estado de cousas. Nas súas conclusións o estudo pide, entre outras medidas, que se realice un proceso de revisión de sentenzas nas que foi empregada a fraudulenta síndrome de Richard A. Gardner. Esta medida é absolutamente imprescindible e urxente coa fin de deter esta atrocidade. Por unha parte para que os nenos e as nenas que foron obrigadas a convivir ou a relacionarse con proxenitores violentos, a pesar de ter mostrado unha clara oposición a ese contacto, recuperen a súa liberdade como punto de partida para iniciar a recuperación do trauma dobre (o causado pola violencia cometida polo agresor e o secundario, ocasionado pola mala praxe institucional). Por outra parte, para deter os procedementos paralelos que se tivesen iniciado co obxecto de criminalizar ás nais denunciantes, con efectos tan perversos para elas e para os seus fillos e fillas.

Polo tanto, reclamamos para Silvia Aquiles e para todas as nais que denunciaron violencia de xénero ou abuso incestuoso e que están sendo criminalizadas por elo un proceso de recoñecemento oficial do valor social que ten a súa valentía e a súa integridade moral. Reclamamos que nais e fillos e fillas sexan recoñecidas como vítimas de violencia institucional e que, en consecuencia, sexan depuradas as responsabilidades pertinentes. Reclamamos por último, o más importante e urxente, a revisión de sentenzas nas cales se empregou a teoría fraudulenta da sap, que se reintegren sen dilacións os fillos e fillas ás súas nais protectoras e se garanta o acceso a programas de recuperación do trauma infantil.

ASINAN ESTE COMUNICADO AS SEGUINTES ENTIDADES:

  • AGAMME (Asociación Galega contra o Maltrato a Menores).
  • Red de Madres Protectoras.
  • Plataforma Yo sí te creo.
  • La Laboratoria. Espacios de investigación feminista.
  • Novembre Feminista (Ca la Dona – Barcelona).
  • Asociación de Psicología Feminista.
  • IACTA, Abogadas Feministas.
  • Asociación Damos la cara contra la violencia de género.
  • Colectivo Independiente de Mujeres de Granada.
  • Mujeres Libres, Mujeres en Paz.
  • Madres que no besan sapos.
  • Asociación Nunca Más Solos.
  • Asociación Custodia en Positivo.
  • VIGIAM, Asociación Internacional contra la Violencia de Género Institucional.
  • PETRA Maternidades Feministas.
  • Alvixe, Asociación para a Loita contra a Violencia de Xénero.
  • Dones Juristes.
  • Asociación ADAVAS.
  • Plataforma contra la Violencia de Género de Cataluña.

 

A 22 de maio de 2023

 

 

TEXTO EN CASTELÁN

El pasado lunes 15 de mayo se celebró en la Ciudad de la Justicia de Barcelona la vista en la que se juzgaba a Silvia Aquiles por sustracción de menores. Los hechos de los cuales partía la denuncia se habían producido en 2020 debido a lo que el juzgado considera como una dilación de 14 días en la entrega de los hijos para el cumplimiento de la sentencia judicial, si bien la madre alega que lo que se retrasó fue la notificación, que a ella le llega un día antes de acudir con sus hijos al juzgado para efectuar dicha entrega. Con anterioridad, Aquiles había presentado sendas denuncias por abusos sexuales cometidos contra su hija y su hijo presuntamente por el progenitor. A pesar de ello, y tras haber acusado a la madre de alienar a sus hijos, el juzgado de lo civil modifica el régimen de custodia a favor del padre. Estos eran los hechos que se juzgaban el pasado lunes y por ellos, durante la vista, la acusación particular pidió una pena de prisión de 5 años para Silvia Aquiles, el Ministerio Fiscal de 2 años.

Al respecto, por nuestra parte puntualizamos que, en cumplimiento del principio de mínima intervención del derecho penal, teniendo en cuenta que la situación se resuelve en el momento en el que se efectúa la entrega, incluso en el caso de que la dilación se hubiese producido, cosa que la madre niega, la denuncia nunca debió prosperar. Así lo establece la jurisprudencia del Tribunal Supremo, especialmente en procedimientos de familia. Entendemos pues que se trata una vez más de un procedimiento que busca un castigo ejemplar contra una madre a la que se había aplicado la teoría fraudulenta del síndrome de alienación parental.

Desde hace más de una década entidades sociales y expertas en derechos de infancia y de lucha contra la violencia de género y contra la violencia sexual en la infancia hemos hecho hincapié en las fallas del sistema judicial a la hora de investigar delitos sexuales y de violencia de género. Hemos advertido reiteradamente que la justicia española y los servicios que sirven información a los juzgados ejercen violencia institucional a través del fraudulento síndrome de alienación parental contra las madres que denuncian y contra sus hijos e hijas. La respuesta que hemos recibido por parte de los poderes públicos ha sido y sigue siendo insuficiente, de tal forma que seguimos viendo cómo las causas penales por este tipo de delitos fracasan en unas proporciones insólitas, cómo se realizan coacciones para obligar a niños y niñas a mantener contacto con progenitores denunciados por sus conductas violentas y en ocasiones condenados por ello. Seguimos leyendo informes que se basan en el síndrome de alienación parental para justificar el rechazo de los hijos e hijas hacia sus padres y para echar por tierra la credibilidad del testimonio de menores de edad, causando indefensión y generando en los niños y niñas desconfianza hacia el sistema que debería protegerlos. Presenciamos las conclusiones que se están extrayendo estos días en relación al caso Infancia Libre, que implican a cargos de la Policía, a Jueces y Fiscales. Leemos que la justicia suiza ha dado protección a una madre española y a sus dos hijos para evitar el riesgo que supondría para ellos regresar a España, dado que los tribunales españoles habían desoído la denuncia de abusos sexuales contra el progenitor y había establecido un régimen de visitas, desatendiendo así el deber de preservar el interés superior de los niños.

Se están produciendo avances lentos, avances que de momento no se traducen en un mejor funcionamiento de las instituciones pero que al menos suponen un reconocimiento formal de la existencia de esta problemática. La violencia institucional que supone la aplicación del sap ha sido reconocida por instancias internacionales, estatales y, en el caso de Cataluña, autonómicas. Convenio de Estambul, varias resoluciones e informes de Naciones Unidas, el Parlamento Europeo en su Resolución del 6 de octubre de 2021, el Pacto de Estado de Violencia de Género, en Cataluña la ley autonómica contra la violencia machista después de su modificación en diciembre de 2020. El informe de la Relatora Especial sobre violencia contra las mujeres y las niñas (Naciones Unidas) dice además que esta forma de violencia institucional es una estrategia que utilizan los agresores para perpetuar su violencia y en lo relativo a España reconoce que es el único país que lo prohibe pero que no existen medidas de seguimiento por lo cual no está siendo efectivo este cambio de la normativa.

Llegadas a este punto llamamos la atención sobre la falta de coherencia que muestra el aparato institucional en su conjunto. Por una parte reconoce que el sap es una forma de violencia institucional (Llei del dret de les dones a eradicar la violència masclista, Pacto de Estado en su punto 129, los informes y guías del Consejo General del Poder Judicial, la Fiscalía de Violencia sobre la mujer a través de las conclusiones de su XVII Seminario) hasta el punto de prohibir su uso en la Lei Orgánica de Protección Integral a la Infancia y a la Adolescencia frente a la Violencia de 2021. Por otra, persigue a madres que han denunciado abusos sexuales hacia sus hijos e hijas o violencia de género, acusándolas de desobediencia, de sustracción de menores y adopta medidas de limitación del contacto materno-filial en la vía civil. El mismo estado que dice preocuparse por la vulnerabilidad de las víctimas las hostiga durante años (esto sí que podría llamarse violencia vicaria, pues el agresor utiliza la justicia para causar más daño), las expone a situaciones de cronificación de la victimización. El Estado no puede ser incongruente y este patrón de actuación que ahora ha sido reconocido y descrito por organismos autonómicos, estatales, e internacionales si por algo se define, además de su violencia, es por su incongruencia respecto al cuerpo normativo vigente.

El informe realizado por la Universidad Complutense de Madrid y por la Universidad Autónoma de Barcelona con el título Violencia institucional contra las madres y la infancia. Aplicación del falso síndrome de alienación parental en España, desarrolla con profundidad el concepto de diligencia debida, el deber del Estado de proteger los derechos de las víctimas y que, según los datos del estudio, estaría siendo desatendido de forma sistemática en los procedimientos por abuso sexual incestuoso, siendo el sap una de las piezas clave para llegar a este estado de cosas. En sus conclusiones el estudio pide, entre otras medidas, que se realice un proceso de revisión de sentencias en las que ha sido utilizado el fraudulento síndrome de Richard A. Gardner. Esta medida es absolutamente imprescindible y urgente con el fin de detener esta atrocidad. Por una parte para que los niños y niñas que han sido obligadas a convivir o a relacionarse con progenitores violentos, a pesar de haber mostrado una clara oposición a ese contacto, recuperen su libertad como punto de partida para iniciar la recuperación del trauma doble (el causado por la violencia cometida por el agresor y el secundario, ocasionado por la mala praxis institucional). Por otra parte, para detener los procedimientos paralelos que se hubiesen iniciado y que tuviesen por objeto la criminalización de las madres denunciantes, con efectos tan perversos para ellas y para sus hijos e hijas.

Por lo tanto, reclamamos para Silvia Aquiles y para todas las madres que han denunciado violencia de género o abuso incestuoso y que están siendo criminalizadas por ello un proceso de reconocimiento oficial del valor social que tiene su valentía y su integridad moral. Reclamamos que madres e hijos e hijas sean reconocidas como víctimas de violencia institucional y que, en consecuencia, se depuren las responsabilidades correspondientes. Reclamamos por último, lo más importante y urgente, la revisión de sentencias en las cuales se ha utilizado la teoría fraudulenta del sap, que se reintegren sin dilaciones los hijos e hijas a sus madres protectoras y se garantice el acceso a programas de recuperación del trauma infantil.

 

FIRMAN ESTE COMUNICADO LAS SIGUIENTES ENTIDADES:

  • AGAMME (Asociación Galega contra o Maltrato a Menores).
  • Red de Madres Protectoras.
  • Plataforma Yo sí te creo.
  • La Laboratoria. Espacios de investigación feminista.
  • Novembre Feminista (Ca la Dona – Barcelona).
  • Asociación de Psicología Feminista.
  • IACTA, Abogadas Feministas.
  • Asociación Damos la cara contra la violencia de género.
  • Colectivo Independiente de Mujeres de Granada.
  • Mujeres Libres, Mujeres en Paz.
  • Madres que no besan sapos.
  • Asociación Nunca Más Solos.
  • Asociación Custodia en Positivo.
  • VIGIAM, Asociación Internacional contra la Violencia de Género Institucional.
  • PETRA Maternidades Feministas.
  • Alvixe, Asociación para a Loita contra a Violencia de Xénero.
  • Dones Juristes.
  • Asociación ADAVAS.
  • Plataforma contra la Violencia de Género de Cataluña.

 

A 22 de mayo de 2023

AGAMME advirte de retrocesos na protección de nenos e nenas fronte á violencia intrafamiliar

No que levamos de ano AGAMME vén recibindo peticións de apoio e asesoramento a través das cales a asociación está a observar unha tendencia que xa se viña percibindo nos últimos meses. Xulgados que denegan medidas de protección a nenos e nenas vítimas, nais que son levadas a procesos de mediación a pesar de seren vítimas de violencia de xénero, nenas e nenos que piden non ver máis a proxenitores violentos e que son obrigados por medio de sentenzas de familia a manter ese contacto, probas de fluídos orgánicos que non son cotexadas co ADN do presunto agresor, equipos informáticos que non son analizados a pesar da sospeita de que no seu interior haxa material necesario para esclarecer os feitos, profesionais públicos de saúde cuxos informes son denegados como proba nos procedementos… De fondo volve a resoar en cada un destes casos a expresión síndrome de alienación parental , unha teoría que, tal e como acreditan a OMS e as máis relevantes entidades internacionais en materia de saúde mental, é unha fraude de ciencia e cuxa aplicación é ilegal no estado español dende a aprobación en 2021 da Lei Orgánica de Protección Integral á Infancia e á Adolescencia fronte a Violencia.

Ante o alarmante aumento deste tipo de situacións AGAMME lembra que é deber dos e das Fiscais velar polo cumprimento da lei. En concreto os e as Fiscais deben comprobar que se aplican as medidas de protección previstas na lexislación, así como que os profesionais que participan nos procedementos non cometen actos prohibidos, como é a aplicación da teoría fraudulenta coñecida como síndrome de alienación parental.

Por outra banda AGAMME lembra á Xunta de Galicia o seu deber no tocante á formación continuada de profesionais relacionados co eido xudicial. Neste senso é imprescindible que se impartan cursos de obrigada concorrencia a todos os xuíces e xuízas da xurisdición penal e civil en relación á prohibición dende 2021 de aplicar a síndrome de alienación parental. No tocante a profesionais que dependen directamente da Xunta de Galicia (equipos psicosociais e forenses do IMELGA, equipos técnicos de Protección de Menores, equipos técnicos de Puntos de Encontro Familiar) AGAMME insta a que a Xunta de Galicia realice inspeccións periódicas dos documentos emitidos por ditas entidades e organismos, coa fin de comprobar a presenza da seudo-síndrome de alienación parental e deste xeito poder abrir expedientes sancionadores contra os e as profesionais que desobedezan a lei, ou remitir a Fiscalía aqueles casos nos que observen responsabilidade penal ou civil.

AGAMME continúa botando en falta un protocolo de intervención que permita unha atención eficiente e adaptada ás necesidades da vítima, tal e como obriga a normativa internacional. Un protocolo que debería ser aprobado a través dunha norma de ámbito galego de tal xeito que fose de obrigado cumprimento. A asociación segue observando, trece anos despois da súa fundación, as mesmas carencias: deficiencias no sistema de detección e notificación por parte dos servizos máis directamente relacionados con infancia (educación, sanidade, servizos sociais, forzas de seguridade);  repetición de intervencións e realización de intervencións por parte profesionais non cualificados; déficits no funcionamento do IMELGA tanto no relativo ao número de profesionais que conforman os equipos como no tocante á súa formación específica en cuestións tan elementais como a psicoloxía evolutiva –que permite coñecer o nivel de desenvolvemento do neno e da nena en distintas áreas-, a psicoloxía forense ou a avaliación do dano físico e psicolóxico en idade pediátrica; no tocante á función xudicial, obsérvanse erros cometidos por algúns tribunais no tocante á forma en que se debe recoller o testemuño de persoas menores de idade, causando así vitimización secundaria, priorización da permanencia do vínculo paterno-filial desestimando en ocasións o risco que isto supón para o neno ou nena, permanencia nalgunhas decisións xudiciais dos argumentos propios da síndrome de alienación parental, fraudulenta e prohibida no estado.

AGAMME informa de que continuará facendo seguimento desta cuestión e, de non solucionarse, estudará distintas estratexias para lograr a súa corrección.

Xunta Directiva de AGAMME, a 5 de abril de 2023

Comunicado de AGAMME sobre certos aspectos da Lei Trans.

COMUNICADO EN LINGUA GALEGA:

Ante os que consideramos graves acontecementos que se están a producir dende hai meses no marco do debate sobre os contidos da Lei Trans, dende AGAMME emitimos este comunicado.

En primeiro lugar, desexamos amosar noso apoio ás compañeiras pertencentes a diversos partidos e asociacións, universidades e profesións varias que están sufrindo represalias por exercer o lexítimo dereito de expresar libremente a súa opinión, polo simple feito de disentir, de argumentar en contra dalgúns dos puntos clave do texto da chamada Lei Trans. Asistimos a un deterioro continuado e acelerado dos principios democráticos, de tal forma que se chega a normalizar a negación da posibilidade da discusión argumentada como fonte de enriquecemento da política. O mesmo observamos no ámbito académico respecto ao coñecemento científico. Aséntase cada vez con máis intensidade o criterio de “comigo ou contra min”, eliminando a posibilidade de escoitar outras posturas, outros razonamentos. Independentemente de que unhas ou outras teñan a razón, permitir que se hostigue a compañeiras por ter expresado un punto de vista determinado é abrir a porta ao extremismo ultradereitista. Por iso é imperativo deter esta dinámica que está poñendo en serio risco o xa debilitado sistema democrático.

Por outra parte, AGAMME manifestou en repetidas ocasións a súa crítica a algúns aspectos do texto do Proxecto de Lei, que pasamos a resumir a continuación.

Para empezar, y para alonxar calquera posibilidade de malentendido, AGAMME maniféstase plenamente respectuosa cos dereitos das persoas transexuais e defendemos o seu dereito a vivir libres de discriminación e violencia, en cumprimento de toda a normativa internacional, estatal e autonómica de Dereitos Humanos.

Unha vez establecido este punto de partida inamovible, ao noso parecer, a que se deu en chamar Lei Trans inclúe no seu articulado certos contidos que supoñen un risco para a saúde das persoas menores de idade, poñéndoas a mercede dos intereses da industria farmacéutica e dos centros de ciruxía especializados. Pasamos a continuación a describir os nosos principais puntos de disensión co articulado do Proyecto de Ley para la igualdad real y efectiva de las personas trans y para la garantía de los derechos de las personas LGTBI:

PRIMEIRO. O concepto “identidade de xénero” como entidade xurídica.

O xénero é unha construción cultural a través da cal se atribúen ás persoas, en función do sexo, unha serie de cualidades conductuais, psicolóxicas, sociais, etc. É de feito a base sobre a que se asentan os postulados patriarcais e machistas que, como sociedade democrática, debemos rexeitar. Admitir que sexa precisamente o xénero o determinante para identificar ao individuo é reforzar un concepto contra o cal o feminismo vén batallando dende as súas orixes.

No ámbito de infancia e adolescencia, deben cumplirse os principios coeducativos, cuxo objectivo é tirar as barreiras que dificultan o pleno desenvolvemento das persoas menores de idade, máis alá dos estereotipos de xénero. A lei non debe, pois, reforzar un concepto que é causante de discriminación e violencia contra mulleres e nenas.

DEBEN SER RETIRADAS DO TEXTO DA LEI TODAS AS EXPRESIÓNS NAS CALES, DIRECTA OU INDIRECTAMENTE, SE ASENTE O CONCEPTO DE IDENTIDADE DE XÉNERO. NO SEU LUGAR DEBE UTILIZARSE A EXPRESIÓN “IDENTIDADE SEXUAL”.

SEGUNDO. O cambio rexistral do xénero por autodeterminación.

Este é un punto difícil de abordar, dado que é comprensible o desexo de que non sexan necesarios informes médicos e trámites diversos. Non obstante, este cambio na normativa supoñería a eliminación do suxeito xurídico muller –xa que calquera podería selo tan só con declaralo- co cal, toda a loita feminista por lograr igualdade de condicións no ámbito laboral e familiar, para a erradicación da violencia de xénero, a recompilación de datos estadísticos en base ao sexo, o estudo das enfermidades femininas, a promoción do deporte femenino e un larguísimo etcétera, quedaría en auga de borraxas.

Aínda que no plano teórico podemos plantexar o desexo de que se dilúan as diferenzas por razón de sexo, estas non desaparecen na vida real. A discriminación que sofre a muller segue sendo dramática e a lexislación e as políticas que se foron logrando tras décadas de loita feminista non poden perderse. De feito, seguen sendo insuficientes, debemos seguir promovendo cambios que avancen na eliminación das desigualdades e a violencia. No tocante á infancia e adolescencia, as nenas seguen sendo, con  moito, as principais vítimas de violencia sexual e cada ano as cifras de violencia de xénero en parellas adolescentes son alarmantes.

POLO TANTO, DEBE PERMANECER A NORMATIVA ACTUAL, QUE EXIXE CERTOS REQUISITOS E TRÁMITES PARA A CONSECUCIÓN DO CAMBIO REXISTRAL DO SEXO E QUE DITO CAMBIO SE PRODUZCA DE FORMA ESTABLE.

TERCEIRO. Tratamentos e intervencións en menores de idade.

Debemos partir de tres presupostos indiscutibles:

En primeiro lugar, non existe evidencia científica sobre os efectos a medio-longo prazo de someter a persoas a tratamentos hormonais dende idades temperás e de por vida.

En segundo, estase esquivando, por ser tema tabú, os efectos que as ciruxías en xenitais e mamas poden ter sobre o pracer sexual e en consecuencia sobre a vida sexual, de forma irreversible.

Por último, a adolescencia caracterízase por ser unha etapa de cambios e de autocoñecemento, non é estática e a súa duración é variable en cada caso.

Por todo isto, pedimos con toda a contundencia posible, que se estableza normativamente:

1.- Que non se someterá a ningunha intervención cirúrxica nintratamento hormonal a ningunha persoa menor de 16 anos, no marco dun proceso de cambio de sexo.

2.- Que non se someterá a tratamentos hormonais nin intervencións cirúrxicas a ningunha persoa de entre 16 e 18 anos se non é tras unha avaliación médica e psicolóxica que establezca a suficiente madurez e desenvolvemento da persoa así como a conveniencia de ditos tratamentos dende un punto de vista da saúde integral.

Por no extenderse máis neste punto, e dada a total concordancia co seu punto de vista, adherímonos ao manifestado recentemente sobre este tema pola Asociación Española de Pediatría de Atención Primaria.

CUARTO. Sobre a adopción de medidas contra proxenitores-as que se opoñen á realización de tratamentos.

A Convención dos Dereitos da Infancia establece no seu artigo 5 que, salvo que aqueles sexan perxudiciais para o benestar da persoa menor de idade, “Os Estados Partes respectarán as responsabilidades, os dereitos e os deberes dos pais (…)”. Polo tanto, salvo que atenten contra a súa integridade ou dignidade, se recóñecese aos proxenitores e proxenitoras la potestade para tomar as decisións que consideren aconsellables para o benestar dos seus fillos e fillas.

Como temos denunciado noutras ocasións, e segundo avalan informes do Valedor do Pobo de Galicia, por exemplo, o cual consideramos extensible a outros territorios, os equipos psicosociais dependentes dos gobernos autonómicos ou municipais (protección de menores, equipos municipais de servizos sociais, …) carecen de formación específica en materia de infancia. Polo tanto, tendo en conta ademáis que este novo campo é un nicho de mercado suculento para a industria farmacéutica, ameazar a proxenitores e proxenitoras coa posibilidade de perderla custodia dos  seus fillos e fillas por opoñerse a que se sometan a tratamentos agresivos, de efectos adversos e quizáis irreversibles, ataca os dereitos enunciados na CDN así como a independencia (dentro de duns parámetros de coidados e respecto da liberdade sexual dos seus fillos e fillas) das familias para adoptar libremente as decisións que consideran son as que mellor se axustan ao interese superior do ou da menor de idade.

POLO TANTO, DADO QUE AS CONDUTAS VEXATORIAS, O MALTRATO EMOCIONAL, ETC XA ESTÁN REGULADAS NO CÓDIGO PENAL E EXISTE MARXE DE MANOBRA POR PARTE DAS ADMINISTRACIÓNS PÚBLICAS PARA DESENVOLVER DISTINTOS TIPOS DE INTERVENCIÓN EN BENEFICIO DO BENESTAR INFANTIL, DEPENDENDO DA GRAVIDADE DE CADA CASO, ESTE CONTIDO DEBE DESAPARECER DA LEI.

QUINTO. Sobre todas aquelas medidas contempladas na lei que atentan contra a liberdade de expresión.

O Proxecto de lei contempla todo un aparato disciplinario que se aplicaría contra calquera persoa que disinta do seu articulado. Consideramos esta unha medida anticonstitucional e un perigo para a estabilidade da democracia o feito de que se inclúa nun texto lexislativo. A lei vixente xa contempla medidas contra aquelas personas que atenten contra a dignidade das personas, co cal é absolutamente innecesario establecer medidas disciplinarias e debemos entender estas como un intento de blindar a lei  impedir calquera posibilidade de rexeitamento ou crítica da mesma.

ESTE CONTIDO É COMPLETAMENTE INADMISIBLE DADO QUE ATENTA CONTRA O DEREITO CONSTITUCIONAL DE LIBRE EXPRESIÓN.

SEXTO.  Sobre a necesidade e o consenso social.

Como se evidenciou especialmente nas últimas semanas, existe unha clara disconformidade dun sector importante da sociedade sobre a necesidade e a conveniencia desta lei, ou ao menos dalgúns dos seus contidos. Polo tanto, dado  que o poder lexislativo emana do pobo, os poderes públicos deben ser cautos na aprobación de leis sobre as cales existe un debate aberto e non concluído, cunha oposición clara dunha parte da sociedade.

Non existe suficiente coñecemento científico sobre os efectos a largo prazo de aplicar terapias de transición, non é pertinente asentar unha lexislación baseada na suposición. De feito, están empezando a trascender datos aportados por países que aplicaron leis trans con anterioridade e os resultados obtidos e os relatos de persoas que agora están en fase de detransición non son en absoluto tranquilizadores.

SOLICITAMOS, POIS, QUE SE PRORROGUE A SÚA APROBACIÓN, QUE SE ABRA UN PROCESO DE DISCUSIÓN, DE DEBATE RESPECTUOSO E ARGUMENTADO QUE NUNCA SE PRODUCIU PORQUE, DENDE O INICIO DA TRAMITACIÓN, SE CRIMINALIZOU O DISENSO E EVITOUSE TODA POSIBILIDAD DE DIÁLOGO.

FAISE NECESARIO O QUE NON SE PRODUCIU AO INICIO: UN PERÍODO DE REFLEXIÓN, DE ANÁLISE DE INFORMES E ESTUDOS A NIVEL INTERNACIONAL, DE ESCOITAR ÁS ENTIDADES SOCIAIS E PROFESIONAIS, NON SÓ AS AFÍNS, OS TESTEMUÑOS DE TODA A GAMA DE PERSOAS AFECTADAS POR ESTA CUESTIÓN,  ANTES DE DAR O PASO DEFINITIVO QUE PODERÍA CONDUCIRNOS A UNHA SITUACIÓN NORMATIVA POCO DESEXABLE NOS ASPECTOS QUE VIMOS DE SINALAR.

Xunta Directiva de AGAMME, a 29 de outubro de 2022

 

COMUNICADO EN LENGUA CASTELLANA:

Ante los que consideramos graves acontecimientos que se están produciendo desde hace meses en el marco del debate sobre los contenidos de la Ley Trans, desde AGAMME emitimos este comunicado.

En primer lugar, deseamos mostrar nuestro apoyo a las compañeras pertenecientes a diversos partidos y asociaciones, universidades y profesiones varias que están sufriendo represalias por ejercer el legítimo derecho de expresar libremente su opinión, por el simple hecho de disentir, de argumentar en contra de algunos de los puntos clave del texto de la llamada Ley Trans. Asistimos a un deterioro continuado y acelerado de los principios democráticos, de tal forma que se ha llegado a normalizar la negación de la posibilidad de la discusión argumentada como fuente de enriquecimiento de la política. Lo mismo observamos en el ámbito académico respecto al conocimiento científico. Se asienta cada vez con más intensidad el criterio de “conmigo o contra mí”, eliminando la posibilidad de escuchar otras posturas, otros razonamientos. Independientemente de que unas u otras tengan la razón, permitir que se hostigue a compañeras por haber expresado un punto de vista determinado es abrir la puerta al extremismo ultraderechista. Por eso es imperativo detener esta dinámica que está poniendo en serio riesgo el ya debilitado sistema democrático.

Por otra parte, AGAMME ha manifestado en repetidas ocasiones su crítica a algunos aspectos del texto del Proyecto de Ley, que pasamos a resumir a continuación.

Para empezar, y para alejar cualquier posibilidad de malentendido, AGAMME se manifiesta plenamente respetuosa con los derechos de las personas transexuales y defendemos su derecho a vivir libres de discriminación y violencia, en cumplimiento de toda la normativa internacional, estatal y autonómica de Derechos Humanos.

Una vez establecido este punto de partida inamovible, a nuestro parecer, la que se ha dado en llamar Ley Trans incluye en su articulado ciertos contenidos que suponen un riesgo para la salud de las personas menores de edad, poniéndolas a merced de los intereses de la industria farmacéutica y de los centros de cirugía especializados. Pasamos a continuación a describir nuestros principales puntos de disensión con el articulado del Proyecto de Ley para la igualdad real y efectiva de las personas trans y para la garantía de los derechos de las personas LGTBI:

PRIMERO. El concepto “identidad de género” como entidad jurídica.

El género es una construcción cultural a través de la cual se atribuyen a las personas, en función del sexo, una serie de cualidades conductuales, psicológicas, sociales, etc. Es de hecho la base sobre la que se asientan los postulados patriarcales y machistas que, como sociedad democrática, debemos rechazar. Admitir que sea precisamente el género lo determinante para identificar al individuo es reforzar un concepto contra el cual el feminismo ha venido batallando desde sus orígenes.

En el ámbito de infancia y adolescencia, han de cumplirse los principios coeducativos, cuyo objetivo es tirar las barreras que dificultan el pleno desarrollo de las personas menores de edad, más allá de los estereotipos de género. La ley no debe, pues, reforzar un concepto que es causante de discriminación y violencia contra mujeres y niñas.

HAN DE SER RETIRADAS DEL TEXTO DE LA LEY TODAS LAS EXPRESIONES EN LAS CUALES, DIRECTA O INDIRECTAMENTE, SE ASIENTE EL CONCEPTO DE IDENTIDAD DE GÉNERO. EN SU LUGAR DEBE UTILIZARSE LA EXPRESIÓN “IDENTIDAD SEXUAL”.

SEGUNDO. El cambio registral del género por autodeterminación.

Este es un punto difícil de abordar, dado que es comprensible el deseo de que no sean necesarias informes médicos y trámites diversos. Sin embargo, este cambio en la normativa supondría la eliminación del sujeto jurídico mujer –ya que cualquiera podría serlo tan sólo con declararlo- con lo cual, toda la lucha feminista por lograr igualdad de condiciones en el ámbito laboral y familiar, para la erradicación de la violencia de género, la recopilación de datos estadísticos en base al sexo, el estudio de las enfermedades femeninas, la promoción del deporte femenino y un larguísimo etcétera, quedaría en agua de borrajas.

Aunque en el plano teórico podemos plantear el deseo de que se diluyan las diferencias por razón de sexo, éstas no desaparecen en la vida real. La discriminación que sufre la mujer sigue siendo dramática y la legislación y las políticas que se han ido logrando tras décadas de lucha feminista non pueden perderse. De hecho, siguen siendo insuficientes, debemos seguir promoviendo cambios que avancen en la eliminación de las desigualdades y la violencia. En lo relativo a infancia y adolescencia, las niñas siguen siendo, con  mucho, las principales víctimas de violencia sexual y cada año las cifras de violencia de género en parejas adolescentes son alarmantes.

POR LO TANTO, DEBE PERMANECER LA NORMATIVA ACTUAL, QUE EXIGE CIERTOS REQUISITOS Y TRÁMITES PARA LA CONSECUCIÓN DEL CAMBIO REGISTRAL DEL SEXO Y QUE DICHO CAMBIO SE PRODUZCA DE FORMA ESTABLE.

TERCERO. Tratamientos e intervenciones en menores de edad.

Debemos partir de tres presupuestos indiscutibles:

En primer lugar, no existe evidencia científica sobre los efectos a medio-largo plazo de someter a personas a tratamientos hormonales desde edades tempranas y de por vida.

En segundo, se está esquivando, por ser tema tabú, los efectos que las cirugías en genitales y mamas pueden sobre el placer sexual y en consecuencia sobre la vida sexual, de forma irreversible.

Por último, la adolescencia se caracteriza por ser una etapa de cambios y de autoconocimiento, no es estática y su duración es variable en cada caso.

Por todo ello, pedimos con toda la contundencia posible, que se establezca normativamente:

1.- Que no se someterá a ninguna intervención quirúrgica ni tratamiento hormonal a ninguna persona menor de 16 años, en el marco de un proceso de cambio de sexo.

2.- Que no se someterá a tratamientos hormonales ni intervenciones quirúrgicas a ninguna persona de entre 16 y 18 años si no es tras una evaluación médica y psicológica que establezca la suficiente madurez y desarrollo de la persona así como la conveniencia de dichos tratamientos desde un punto de vista de su salud integral.

Por no explayarnos más en este punto, y dada la total concordancia con su punto de vista, nos adherimos a lo manifestado recientemente sobre este tema por la Asociación Española de Pediatría de Atención Primaria.

CUARTO. Sobre la adopción de medidas contra progenitores-as que se oponen a la realización de tratamientos.

La Convención de los Derechos de la Infancia establece en su artículo 5 que, salvo que aquéllos sean perjudiciales para el bienestar de la persona menor de edad, “Los Estados Partes respetarán las responsabilidades, los derechos y los deberes de los padres (…)”. Por lo tanto, salvo que atenten contra su integridad o dignidad, se reconoce a los progenitores y progenitoras la potestad para tomar las decisiones que consideren aconsejables para el bienestar de sus hijos e hijas.

Como hemos denunciado en otras ocasiones, y según avalan informes del Valedor do Pobo de Galicia, por ejemplo, lo cual consideramos extensible a otros territorios, los equipos psicosociales dependientes de los gobiernos autonómicos o municipales (protección de menores, equipos municipales de servicios sociales, …) carecen de formación específica en materia de infancia. Por lo tanto, teniendo en cuenta además que este nuevo campo es un nicho de mercado suculento para la industria farmacéutica, amenazar a progenitores y progenitoras con la posibilidad de perder la custodia de sus hijos e hijas por oponerse a que se sometan a tratamientos agresivos, de efectos adversos y quizá irreversibles, ataca los derechos enunciados en la CDN así como la independencia (dentro de unos parámetros de cuidados y respeto de la libertad sexual de sus hijos e hijas) de las familias para adoptar libremente las decisiones que consideran son las que mejor se ajustan al interés superior del o de la menor de edad.

POR LO TANTO, DADO QUE LAS CONDUCTAS VEJATORIAS, EL MALTRATO EMOCIONAL, ETC YA ESTÁN REGULADAS EN EL CÓDIGO PENAL Y EXISTE MARGEN DE MANIOBRA POR PARTE DE LAS ADMINISTRACIONES PÚBLICAS PARA DESARROLLAR DISTINTOS TIPOS DE INTERVENCIÓN EN BENEFICIO DEL BIENESTAR INFANTIL, DEPENDIENDO DE LA GRAVEDAD DE CADA CASO, ESTE CONTENIDO DEBE DESAPARECER DE LA LEY.

QUINTO. Sobre todas aquellas medidas contempladas en la ley que atentan contra la libertad de expresión.

El Proyecto de ley contempla todo un aparato disciplinario que se aplicaría contra cualquier persona que disienta de su articulado. Consideramos esta una medida anticonstitucional y un peligro para la estabilidad de la democracia el hecho de que se incluya en un texto legislativo. La ley vigente ya contempla medidas contra aquellas personas que atenten contra la dignidad de las personas, con lo cual es absolutamente innecesario establecer medidas disciplinarias y debemos entender estas como un intento de blindar la ley y acallar cualquier posibilidad de rechazo o crítica a la misma.

ESTE CONTENIDO ES COMPLETAMENTE INADMISIBLE DADO QUE ATENTA CONTRA EL DERECHO CONSTITUCIONAL DE LIBRE EXPRESIÓN.

SEXTO.  Sobre la necesidad y el consenso social.

Como se ha evidenciado especialmente en las últimas semanas existe una clara disconformidad de un sector importante de la sociedad sobre la necesidad y la conveniencia de esta ley, o al menos de algunos de sus contenidos. Por lo tanto, dado  que el poder legislativo emana del pueblo, los poderes públicos han de ser cautos en la aprobación de leyes sobre las cuales existe un debate abierto y no concluido, con una oposición clara de una parte de la sociedad.

No existe suficiente conocimiento científico sobre los efectos a largo plazo de aplicar terapias de transición, con lo cual es descabellado asentar una legislación basada en la suposición. De hecho, están empezando a trascender datos aportados por países que han aplicado leyes trans con anterioridad y los resultados obtenidos y los relatos de personas que ahora están en fase de detransición no son en absoluto tranquilizadores.

SOLICITAMOS, PUES, QUE SE PRORROGUE SU APROBACIÓN, QUE SE ABRA UN PROCESO DE DISCUSIÓN, DE DEBATE RESPETUOSO Y ARGUMENTADO QUE NUNCA SE HA PRODUCIDO PORQUE, DESDE EL INICIO DE LA TRAMITACIÓN, SE HA INTENTADO CRIMINALIZAR EL DISENSO Y EVITAR TODA POSIBILIDAD DE DIÁLOGO.

SE HACE NECESARIO LO QUE NO SE HA PRODUCIDO EN SU INICIO: UN PERÍODO DE REFLEXIÓN, DE ANÁLISIS DE INFORMES Y ESTUDIOS A NIVEL INTERNACIONAL, DE ESCUCHAR A LAS ENTIDADES SOCIALES Y PROFESIONALES, NO SOLAMENTE A LAS AFINES, LOS TESTIMONIOS DE TODA LA GAMA DE PERSONAS AFECTADAS POR ESTA CUESTIÓN,  ANTES DE DAR EL PASO DEFINITIVO QUE PODRÍA CONDUCIRNOS A UNA SITUACIÓN NORMATIVA POCO DESEABLE EN LOS ASPECTOS QUE HEMOS SEÑALADO.

Xunta Directiva de AGAMME, a 29 de octubre de 2022

 

 

 

RTVE estrea este xoves 27 o documental “En el nombre del hijo” que aborda a problemática da SAP.

Isabel Terán dirixe este documental que, a través das historias de tres mulleres e dos seus fillos e fillas, nos achega á realidade da aplicación no ámbito xudicial da síndrome de alienación parental, un construto profundamente misóxino e que atenta contra o dereito dos nenos e das nenas vítimas a ser escoitadas, a unha xustiza efectiva e á recuperación. Nenos e nenas cuxos testemuños son desprezados e que se ven sometidos á cronificación das situacións de violencia que denuncian. 

Será emitido no programa En Portada, en La 1 de RTVE, o xoves 27 a partir das 00:45h. e permanecerá visible na plataforma de RTVE dende as 20:00h do mesmo día.

Agradecemos o labor e a valentía de Isabel Terán e agardamos que outras canles colaboren na difusión de tan importante traballo de documentación.

 

AGAMME pide ao goberno que condee a actuación de Marrocos e que investigue presuntos delitos de homicidio imprudente e omisión do deber de socorro.

 

Escrito presentado por AGAMME no día de onte, 28 de xuño, perante o goberno central.

TEXTO EN GALEGO

Ante os execrables sucesos que tiveron lugar recentemente na fronteira con Marrocos, co resultado dun elevadísimo número de mortos e feridos, entre eles adolescentes de entre 15 e 17 anos, froito dunha nefasta política de inmigración por parte dos gobernos de España e Marrocos, a Asociación Galega contra o Maltrato a Menores desexa expresar o seu rexeitamento á felicitación, por parte do estado español, ás forzas policiais marroquís pola súa actuación.

Varias son as razóns que xustifican tal rexeitamento:

– O incumprimento da normativa internacional que establece os dereitos de persoas menores de idade refuxiadas.               

– A vulneración dos protocolos e acordos sobre a atención a refuxiados menores de idade no acompañados.    

– A vulneración flagrante dos dereitos humanos, con posibles responsabilidades penais nas actuacións das forzas de seguridade marroquís por violencia inmotivada contra adolescentes feridos e practicamente inmóviles, como se puido comprobar nas imaxes que trascenderon e pola omisión do auxilio, dado que non se observa presenza de persoal sanitario, a pesar da brutalidade das imaxes.

A situación actual de crise climática, alimentaria, política, etc, acentúa a vulnerabilidade da infancia e da adolescencia , en moitos casos vítimas de guerras, catástrofes naturais, etc, con risco de caer en redes de escravitude ou trata. Problema que en anos vindeiros se vai acentuar, en gran parte pola falta de previsión por parte da comunidade internacional para enfrontar este momento de transición que nos toca vivir e que de ningún modo puede devir en traxedias humanas nin nunha regresión dos dereitos humanos.       

POR TODO O CAL SOLICITA:    

Que se abra unha investigación por parte do goberno para esclarecer os feitos.    

Que se acometa a documentación de presuntos delitos contra os dereitos humanos e que estes sexan investigados pola Comisión de Dereitos Humanos da ONU.

Que a Fiscalía Xeral do Estado inicie de manera inmediata dilixencias de investigación por posibles delitos de homicidio imprudente e de omisión do deber de socorro.

Que se deteña a inhumación dos corpos dos falecidos coa fin de poder realizar de forma adecuada a identificación, a toma de mostras de ADN e as autopsias para determinar a causa das mortes.       

Unha investigación sobre o cumprimento dos protocolos e demais normativa relacionada coa recepción e atención a menores refuxiados nas nosas fronteiras.            

A condea oficial da actuación de Marrocos por parte do goberno.

A ruptura do acordo entre España e Marrocos que establece o novo marco no referente ao control da frontera con España e ao Sáhara Occidental.

Ferrol, a  27 de xuño  de 2022

 

MINISTERIO DE EXTERIORES

MINISTERIO DE DEREITOS SOCIAIS E AXENDA 2030

MINISTERIO DE INCLUSIÓN, SEGURIDADE SOCIAL E MIGRACIÓNS

DEFENSOR DO POBO

FISCALÍA XERAL DO ESTADO

 

TEXTO EN CASTELÁN

Ante los execrables sucesos que tuvieron lugar recientemente en la frontera con Marruecos, con el resultado de un elevadísimo número de muertos y heridos, entre ellos adolescentes de entre 15 y 17 años, fruto de una nefasta política de inmigración por parte de los gobiernos de España y Marruecos, la Asociación Galega contra o Maltrato a Menores desea expresar su rechazo a la felicitación, por parte del estado español, a las fuerzas policiales marroquíes por su actuación.

Varias son las razones que justifican tal rechazo:

-El incumplimiento de la normativa internacional que establece los derechos de personas menores de edad refugiadas.               

-La vulneración de los protocolos y acuerdos sobre la atención a refugiados menores de edad no acompañados.    

-La vulneración flagrante de los derechos humanos, con posibles responsabilidades penales en las actuaciones de las fuerzas de seguridad marroquís por violencia inmotivada contra adolescentes heridos y prácticamente inmóviles, como se ha podido comprobar en las imágenes que han trascendido y por la omisión del auxilio, dado que no se observa presencia de personal sanitario, a pesar de la brutalidad de las imágenes.

La situación actual de crisis climática, alimentaria, política, etc, acentúa la vulnerabilidad de la infancia y de la adolescencia , en muchos casos víctimas de guerras, catástrofes naturales, etc, con riesgo de caer en redes de esclavitud o trata. Problema que en años venideros se va a acentuar, en gran parte por la falta de previsión por parte de la comunidad internacional para enfrentar este momento de transición que nos toca vivir y que de ningún modo puede devenir en tragedias humanas ni en una regresión de los derechos humanos.       

POR TODO LO CUAL SOLICITA:             

Que se abra una investigación por parte del gobierno para esclarecer los hechos.    

Que se acometa la documentación de presuntos delitos contra los derechos humanos y que éstos sean investigados por la Comisión de Derechos Humanos de la ONU.

Que la Fiscalía General del Estado inicie de manera inmediata diligencias de investigación por posibles delitos de homicidio imprudente y de omisión del deber de socorro.

Que se detenga la inhumación de los cuerpos de los fallecidos con el fin de poder realizar de forma adecuada la identificación, la toma de muestras de ADN y las autopsias para determinar la causa de las muertes.       

Una investigación sobre el cumplimiento de los protocolos y demás normativa relacionada con la recepción y atención a menores refugiados en nuestras fronteras.                

La condena oficial de la actuación de Marruecos por parte del gobierno.

La ruptura del acuerdo entre España y Marruecos que establece el nuevo marco en lo referente al control de la frontera con España y al Sáhara Occidental.

Ferrol, a  27 de junio  de 2022

 

MINISTERIO DE EXTERIORES

MINISTERIO DE DERECHOS SOCIALES Y AGENDA 2030

MINISTERIO DE INCLUSIÓN, SEGURIDAD SOCIAL Y MIGRACIONES

DEFENSOR DEL PUEBLO

FISCALÍA GENERAL DEL ESTADO

 

 

AGAMME reitera perante á Ministra de Xustiza o seu apoio ao indulto para María Salmerón

Esta mañá AGAMME dirixiuse ao Ministerio de Xustiza para reiterar o seu apoio á petición de indulto de María Salmerón.

No texto remitido á Ministra Llop, AGAMME, Asociación Galega contra o Maltrato a Menores, discute o argumento esgrimido polo executivo segundo o cal existe un impedimento legal para conceder o indulto a Salmerón.

AGAMME non considera que se poida falar de reincidencia dado que se trata dunha mesma conduta que María Salmerón se viu na obriga de manter no tempo e que deu lugar a sucesivas denuncias realizadas polo seu agresor. Polo tanto, se ben existiron varios procedementos sucesivos, o acto sería un só prolongado no tempo.

Sinala AGAMME no seu escrito que coa expresión “se viu na obriga de” se refire a que, sendo ela sabedora de que a súa filla corría un perigo real dado o carácter violento do proxenitor, a omisión da súa acción protectora tería sido inmoral pero non unicamente iso. Na liña das leis anteriores, a LOPIVI define violencia contra a infancia  e a adolescencia como “toda acción, omisión ou trato neglixente que priva ás persoas menores de idade dos seus dereitos e benestar”.  Se Salmerón no tivese desobedecido tería sido neglixente ou violenta coa súa filla, polo tanto non tiña opción.

Por outra parte, AGAMME fai referencia ao carácter do sistema penal español que ten como fundamento e obxectivo a reeducación e a reinserción do reo na sociedade, tal como se establece na Constitución Española. Por iso carecería de sentido facer cumprir a María Salmerón unha pena por un delito que hoxe, trala aprobación da LOPIVI, non se tería producido pois o xulgado tería que ter contemplado a necesidade de protección de la filla menor de idade.

AGAMME lembra que se se ten producido o avance social e legal que permite hoxe en día protexer aos fillos e fillas de vítimas de violencia de xénero é grazas á valentía de mulleres como María Salmerón, que antepuxo a seguridade e os dereitos da súa filla aos seus propios, que soportou durante máis de dúas décadas a persecución xudicial instigada polo seu agresor sen por iso abandonar o seu deber de protección. Foron exemplos como o seu os que impulsaron á sociedade  e ao poder lexislativo a acometer ese cambio tan necesario de incluír aos fillos e fillas das vítimas no sistema de protección ante a violencia de xénero.

AGAMME apunta que as vítimas teñen dereito á recuperación e que as institucións españolas lles están negando a María Salmerón e á súa filla este dereito ao permitir que se prolongue sine die  o rosario de procedementos xudiciais. Consideran que existe unha indiscutible “razón de xustiza ou conveniencia pública” que sería argumento xurídico suficiente para que o tribunal se declarase favorable ao indulto, cousa que sorpresivamente no se produciu. AGAMME fai fincapé no feito de que María Salmerón foi premiada pola súa loita tanto por parte do goberno estatal como polo de Andalucía, co cal é evidente o carácter de interese público da súa acción protectora.

AGAMME advirte de que a situación á que se está expoñendo a María Salmerón e á súa filla a é unha clara mostra de revitimización e que é deber das institucións evitala en cada un dos seus actos.

Conclúe o escrito AGAMME alegando que se Salmerón chega a entrar en prisión será unha vitoria para os agresores e negacionistas da violencia machista e a derrota definitiva de todo o sistema xudicial e da lexislación vixente en materia de violencia de xénero, dereitos da vítima e dereitos de infancia. Significará un retroceso en todo o logrado ata o  momento porque, efectivamente, as sanciones teñen  unha función educativa no só para quen as cumpre senón para a totalidade da sociedade, miles de mulleres aprenderán que denunciar e protexer aos seus fillos e fillas é demasiado perigoso.

AGAMME considera contraditorio que o mesmo goberno que aprobou a LOPIVI permita que unha vítima entre en prisión polo único feito de ter protexido á súa filla dun agresor que fora condenado en firme. Por outra parte mostra a súa maior perplexidade ante a información recibida nas últimas horas segundo a cal a Ministra de Xustiza, Pilar Llop, tería denegado a María Salmerón a cancelación dos antecedentes penais, os mesmos que o seu propio Ministerio utiliza como argumento para rexeitar a petición de indulto.

Xunta Directiva de AGAMME

A 30 de maio de 2022

 

 

COMUNICADO EN CASTELÁN

Esta Mañana AGAMME se ha dirigido al Ministerio de Justicia para reiterar su apoyo a la petición de indulto de María Salmerón.

En el texto remitido a la Ministra Llop, AGAMME, Asociación Galega contra o Maltrato a Menores, discute el argumento esgrimido por el ejecutivo según el cual existe un impedimento legal para conceder el indulto a Salmerón.

Desde AGAMME no consideran que se pueda hablar de reincidencia dado que se trata de una misma conducta que María Salmerón se vio en la obligación de mantener en el tiempo y que dio lugar a sucesivas denuncias realizadas por su agresor. Por lo tanto, si bien existieron varios procedimientos sucesivos, el acto sería uno solo prolongado en el tiempo.

Apostilla la asociación en su escrito que con la expresión “se vio en la obligación de” se refieren a que, siendo ella sabedora de que su hija corría un peligro real dado el carácter violento del progenitor, la omisión de su acción protectora sería inmoral pero no únicamente eso. En la línea de las leyes anteriores, la LOPIVI define violencia contra la infancia y la adolescencia como “toda acción, omisión o trato negligente que priva a las personas menores de edad de sus derechos y bienestar”. Si Salmerón no hubiese desobedecido habría sido negligente o violenta con su hija, por lo tanto no tenía opción.

Por otra parte, AGAMME hace referencia al carácter del sistema penal español que tiene como fundamento y objetivo la reeducación y reinserción del reo a la sociedad, tal como se establece en la Constitución Española. Por ello que carecería de sentido hacer cumplir a María Salmerón una pena por un delito que hoy, tras la aprobación de la LOPIVI, no se habría producido pues el juzgado tendría que haber contemplado la necesidad de protección de la hija menor de edad.

AGAMME recuerda que si se ha producido el avance social y legal que permite hoy en día proteger a los hijos e hijas de víctimas de violencia de género es gracias a la valentía de mujeres como María Salmerón, que ha antepuesto la seguridad y los derechos de su hija a los suyos propios, que ha soportado durante más de dos décadas la persecución judicial instigada por su agresor sin por ello cejar en su deber de protección. Han sido ejemplos como el suyo los que han impulsado a la sociedad y al poder legislativo a acometer ese cambio tan necesario de incluir a los hijos e hijas de las víctimas en el sistema de protección ante la violencia de género.

La asociación apunta que las víctimas tienen derecho a la recuperación y que las instituciones españolas les están negando a María Salmerón y a su hija este derecho al permitir que se prolongue sine dia  el rosario de procedimientos judiciales. Consideran que existe una indiscutible “razón de justicia o conveniencia pública” que sería argumento jurídico suficiente para que el tribunal se declarase favorable al indulto, cosa que sorpresivamente no se ha producido. AGAMME hace hincapié en el hecho de que María Salmerón ha sido premiada por su lucha tanto por parte del gobierno estatal como por el de Andalucía, con lo cual es evidente el carácter de interés público de su acción protectora.

AGAMME advierte de que se la situación a la que se está exponiendo a María Salmerón y a su hija es una clara muestra de revictimización y que es deber de las instituciones evitarla en cada uno de sus actos.

Concluye su escrito la asociación alegando que si Salmerón llega a entrar en prisión será una victoria para los agresores y negacionistas de la violencia machista y la derrota definitiva de todo el sistema judicial y de la legislación vigente en materia de violencia de género, derechos de la víctima y derechos de infancia. Significará un retroceso en todo lo logrado hasta el  momento porque, efectivamente, las sanciones tienen  una función educativa no sólo para quien las cumple sino para la totalidad de la sociedad, miles de mujeres aprenderán que denunciar y proteger a sus hijos e hijas es demasiado peligroso.

AGAMME considera contradictorio que el mismo gobierno que ha aprobado la LOPIVI permita que una víctima entre en prisión por el único hecho de haber protegido a su hija de un agresor que había sido condenado en firme. Por otra parte muestra su mayor perplejidad ante la información recibida en las últimas horas según la cual la Ministra de Justicia, Pilar Llop, habría denegado a María Salmerón la cancelación de los antecedentes penales, los mismos que su propio Ministerio utiliza como argumento para rechazar la petición de indulto.

Xunta Directiva de AGAMME

A 30 de mayo de 2022

AGAMME solicita ao goberno que conceda o indulto a María Salmerón

No día de hoxe, AGAMME fixo chegar ao goberno, ao Defensor do Pobo e á Fiscalía Xeral do estado un escrito no que solicita que se conceda o indulto a María Salmerón:

INDULTO_Salmerón_ AGAMME 18-04-22 (TEXTO EN CASTELLANO)

Como asociación de dereitos de infancia consideramos un deber político, moral e de xustiza a concesión do indulto a María Salmerón. Como trasladamos noutras ocasión ao goberno, é necesario evitar a prolongación da violencia que sofre Salmerón a mans do seu ex marido, primeiro de forma directa (da cal queda constancia pola condena de prisión que o violento nunca chegou a cumprir por non ter antecedentes penais) e durante máis de dúas décadas de forma indirecta a través da continua querulancia contra a vítima que a xustiza no se preocupou por deter. Así pois, consideramos que María Salmerón é tamén vítima dunha sorte de violencia vicaria por medio da cal o agresor se vale dos instrumentos do estado para seguir causando dano tanto a ela como á súa filla. En consecuencia, no só é necesario, imprescindible, deter o dano que se lle está provocando dende as institucións do estado ao prolongar os procedementos contra ela, obviando a súa condición de vítima (da nai e da filla), senón que ao mesmo tempo debe iniciarse un proceso de reparación de dito dano.

María Salmerón non é un perigo para a sociedade, non existe risco de reincidencia, pois a súa filla é agora maior de idade. María Salmerón é un exemplo de valores, de tesón e de valentía. A sociedade beneficiouse da loita que ela emprendeu hai máis de dúas décadas, agora ninguén pon en dúbida que os fillos e fillas de mulleres que sofren violencia de xénero son tamén vítimas e recentemente aprobouse unha lei que converte este principio nun dereito de protección para os nenos e nenas.  Polo tanto é deber das institucións do Estado recoñecer a súa enorme valía e impedir que o agresor siga perpetuando a súa violencia contra nai e filla. A filla de María Salmerón é agora maior de idade pero sufriu durante toda a súa infancia e adolescencia os prexuízos creados por unha xustiza anticuada, non formada para responder de forma efectiva contra a violencia de xénero, e que non soubo protexela ante a violencia, esqueceuna entón e continúa esquecéndoa agora. Todo dano que se cause á súa nai será un dano causado a ela e temos o deber de impedilo.

SOLICITAMOS:

  • A aprobación da concesión do indulto a María Salmerón Parrilla no próximo Consello de Ministros.
  • Que a Fiscalía inicie de oficio un procedemento de investigación da violencia institucional sufrida por María Salmerón e pola súa filla.
  • Que se realice un recoñecemento oficial por parte do goberno do valor da loita de María Salmerón e da súa filla e do beneficio que a mesma supuxo para a sociedade.

 

PRESIDENTE DEL GOBIERNO

SRA. MINISTRA DE JUSTICIA

SRA. MINISTRA DE IGUALDAD

SRA. MINISTRA DE DERECHOS SOCIALES Y AGENDA 2030

DEFENSOR DEL PUEBLO

FISCALÍA GENERAL DEL ESTADO

Declaración de AGAMME sobre o cumprimento de Dereitos de Infancia no conflito de Ucraína

DECLARACIÓN SOBRE O ESTADO DE CUMPRIMENTO DE DDHH NO CONFLITO ARMADO EN UCRANIA

Dende AGAMME, Asociación Galega contra o Maltrato a Menores, queremos amosar a nosa preocupación polo estado de cumprimento de Dereitos Humanos por mor do conflito bélico que se está a producir en territorio ucraíno, moi especialmente en todo o que atangue a nenos, nenas e adolescentes. Ao respecto, consideramos que algunhas das decisións que se están tomando por parte dos Estados membro e das institucións da propia UE non só non están a contribuír a resolver o conflito senón que poderían conducir á súa prolongación, aumentando o sufrimento do pobo ucraíno e a destrución do territorio así como o risco dun ascenso na escalada bélica, co perigo subxacente da súa ampliación a outros estados. Algunhas destas actuacións dos organismos estatais e/ou europeos coliden frontalmente cos estándares internacionais de dereitos humanos e de infancia, dando lugar a  situacións de discriminación e dunha enorme vulnerabilidade.

Para a elaboración desta declaración baseámonos nos seguintes fundamentos:

  1. Rexeitamos a guerra, calquera guerra, estamos en contra de dirimir os conflitos por medio das armas, que causan mortes, sufrimento, destrución, pobreza, … Rexeitamos a militarización e a política de bloques. Apostamos pola Paz e pola resolución dos conflitos por vías pacíficas no seo das Nacións Unidas.
  2. A necesidade urxente dunha resolución do conflito por medios pacíficos de negociación.
  3. O perigo que representa para a humanidade a escalada bélica.
  4. A atención a preservar os parámetros de benestar da poboación –especialmente a infancia e a adolescencia, en base á CDN- incompatible coa situación de guerra.
  5. A necesidade de primar este interese sobre outros de tipo estratéxicos e xeopolíticos.
  6. Promover a concordia entre os pobos evitando a herdanza de conflitos de odio para xeracións futuras.
  7. A toma en consideración da vontade popular de evitar un conflito bélico, tanto entre a poboación de Rusia e Ucraína como no resto de Europa.

En base a estes principios de carácter xeral, denunciamos unha serie de actuacións que están a levar a cabo por acción ou omisión os organismos públicos estatais e europeos, afectando de maneira global á poboación e en particular á infancia e á adolescencia, vulnerándose normativas europeas e internacionais:

1º A actitude das institucións comunitarias e dos países membros, caracterizada pola pusilanimidade na busca da restitución da paz. Moi pola contra, o envío de armamento a Ucraína podería alimentar o conflito, prolongándoo e provocando consecuencias indesexables.

2º A vulnerabilidade que se está  xerando a nenos, nenas e adolescentes, así como a mulleres desprazadas ao non regularse o mecanismo de acollida de persoas refuxiadas e ao permitirse que este labor sexa levado a cabo por parte de iniciativas particulares. Deste xeito, como xa se comeza a ver en prensa, menores de idade e mulleres convértense en branco fácil para as redes de trata.

3º A discriminación por motivo de orixe como principio de regulación dos procedementos de entrada na EU de persoas refuxiadas, colidindo coa normativa de DDHH e específica relativa ás persoas refuxiadas. Denunciamos que esta discriminación se produce, tal e como se informa a través dos medios de comunicación, entre persoas residentes en Ucraína, en función da súa nacionalidade ou orixe. Denunciamos tamén a discriminación que están a sufrir as persoas solicitantes de asilo na UE que foxen de conflitos armados noutros puntos do planeta.

4º A utilización mediática da infancia coa fin de provocar reaccións emotivas no público, alonxando ao xornalismo do seu deber de información obxectiva e incumprindo a necesaria protección da imaxe e a intimidade dos nenos, nenas e adolescentes.

5º A falta de información veraz e suficiente para que a poboación poida formarse unha opinión propia sobre os distintos aspectos do conflito. O acceso a información é imprescindible para asegurar o correcto funcionamento das estruturas democráticas.

6º O emprego do boicot contra Rusia como arma de guerra, incluídas as actividades artísticas e deportivas. Como dixemos máis arriba, o pobo ruso non desexa a guerra e, non obstante, podería verse empobrecido de forma dramática en caso de prolongarse o boicot, co cal estaríamos a provocar un escenario de emerxencia humanitaria na que de novo a infancia e a adolescencia se verían gravemente prexudicadas.

Por outra banda, o boicot a artistas e producións artísticas rusas, a deportistas e ao mundo da cultura en xeral debe ser desbotada como estratexia. As artes e a cultura deben ser entendidas como un valor humanístico que transcende fronteiras e deben ser preservadas. Foron historicamente oportunidades para restablecer o entendemento e a concordia e como tales deben ser protexidas pola comunidade internacional. Debemos evitar, por outra banda, para garantir ás xeracións vindeiras un futuro de convivencia positiva entre os pobos, que se caia no odio ao ruso que marcou o período da guerra fría no século pasado.

 

Por todo isto, solicitamos:

  • Que a UE e os estados membros se senten a deseñar unha estratexia para a recondución do conflito cara á negociación e urxente detención da acción bélica.
  • O estrito cumprimento do dereito internacional no tocante ás persoas refuxiadas, con especial atención ás persoas máis vulnerables nestes contextos.
  • Que se estableza un mecanismo oficial, non discriminatorio e seguro de acollida das persoas refuxiadas, poñendo especial cautela na protección de menores de idade e mulleres como potenciais vítimas das redes de trata.
  • Que se establezan pautas de conduta e compromisos por parte dos medios de comunicación que garantan unha información suficiente e veraz, con datos obxectivables e evitando a confusión e o falseamento de imaxes e informacións. Que se cumpran as obrigas establecidas normativamente para protexer a imaxe e a intimidade dos nenos e nenas no eido dos medios de comunicación.
  • Que se deteña a campaña de boicot en todos aqueles aspectos que poidan afectar directamente á poboación civil rusa. Que se abandone a persecución das artes, a cultura e o deporte rusos.
  • Que se promova por parte das institucións comunitarias e os estados membros a volta ao respecto entre os pobos, evitando así o asentamento de prexuízos rusófobos impropios dos tempos actuais.

Posicionamento AGAMME Ucraína

Posicionamiento AGAMME Ucrania (cast.)

O movemento feminista galego diríxese a organismos autonómicos, estatais e internacionais para esixir o cumprimento de DDHH no Sahara Occidental e a liberación de Sultana Khaya do arresto domiciliario

No día de hoxe, luns 13 de decembro de 2021, un total de 33 entidades pertencentes ao movemento feminista galego, xunto con outras 24 sociedades de diverso tipo e 297 sinaturas particulares, dirixíronse a organismos autonómicos, estatais e internacionais coa fin de esixir o cumprimento de Dereitos Humanos no Sahara Occidental e dos acordos internacionais relativos ao proceso de paz e para o referendo sobre a autodeterminación do pobo saharaui.

As organizacións dirixíronse aos grupos parlamentartios no Parlamento de Galicia e no Congreso dos Deputados, ao Defensor del Pueblo e á CEDAW de Nacións Unidas (Comisión para a Erradicación da Violencia contra a Muller) e a MINURSO (Misión de Nacións Unidaspara o Referendo no Sahara Occidental). Por outra banda, están a facer xestións para que o asunto chegue ao Parlamento Europeo por medio dunha pregunta parlamentaria.

As entidades agradecen o apoio e a colaboración dos colectivos e particulares que asinaron e difundiron o texto.

Declaración Feminismo Galego_Sultana Khaya

Declaración Feminismo Galego_Sultana Khaya_CAST